บทส่งท้าย

        ผมอยากฝากไว้เป็นข้อคิดเล็กน้อยครับว่า ชีวิต คือ การแข่งขัน ยกตัวอย่างในต่างประเทศที่ผมเห็นอย่างสหรัฐอเมริกา การแข่งขันสูงและรุนแรงมากครับ ลูกสาวผมกว่าจะไปอยู่ตรงนั้นได้ ไม่ใช่เรื่องง่าย โชคดีที่ถูกฝึกความอดทนจากเมืองไทยไปเยอะ ตอนนี้เขาอยู่อันดับต้น ๆ ของสหรัฐอเมริกาแล้ว ในขณะที่สหรัฐอเมริกามีการแข่งขันสูง แล้วประเทศไทยเราตอนนี้เป็นอย่างไร เราเรียนกันอย่างไร ยกตัวอย่างเช่น การที่เราจะพัฒนาทางการแพทย์ให้ก้าวหน้า สิ่งที่เราทำได้อย่างมากคือการซื้อเครื่องมือมาเพื่อใช้ในการรักษา แต่เราไม่สามารถ create new knowledge ขึ้นมาได้ ซึ่งการที่จะสร้างอะไรขึ้นมาหนึ่งในโลกมีความยาก เพราะฉะนั้น การแข่งขันทั่วโลกตอนนี้สูงมากเราไม่ต้องมองไปถึงสหรัฐอเมริกาครับ เรามองแค่จีน เวียดนาม เกาหลีใต้ ญี่ปุ่น ประเทศเหล่านี้นำหน้าประเทศไทยทั้งในด้านวิทยาศาสตร์และการแพทย์ ถ้าเราจะสนับสนุนทางด้านวิทยาศาสตร์ เรามีคนเก่งที่มีความรู้เรียนกลับมาจากต่างประเทศจำนวนมาก แต่คนกลุ่มนี้ไม่สามารถรวมเป็นกลุ่มเพื่อทำงานได้ แต่กลับแตกกระจายไปเป็นอาจารย์สอนในห้องปฏิบัตการ (Lab) ภายในมหาวิทยาลัย ซึ่งทำให้คนกลุ่มนี้ไม่สามารถสร้างสรรค์สิ่งใหม่ ๆ ทางด้านวิทยาศาสตร์ขึ้นมาได้ ฉะนั้น ประเทศเราต้องหาจุดเด่นจากสิ่งที่เรามีให้เจอ เพื่อพัฒนาสิ่งนั้นให้เกิดผลดีต่อประเทศมากที่สุด สำหรับผมสิ่งที่เป็นจุดเด่นของประเทศไทยก็คือ การท่องเที่ยว นับเป็นจุดเด่นที่สำคัญของเรา บ้านเมืองน่าอยู่ สวยงาม วัฒนธรรมของสังคมไทย เราต้องสร้าง ต้องรู้ และสนับสนุนในด้านนี้ ฉะนั้นเหมือนที่ผมเคยกล่าวไปก่อนหน้าครับ “...การแก้ไขปัญหาต่าง ๆ เราต้องมองให้ทะลุทุกปัญหา แล้วจะได้แก้ปัญหาให้ถูกจุด...” ผมขอฝากไว้เท่านี้ครับ