ความภาคภูมิใจที่สุดในชีวิต

รางวัลแต่ละรางวัลที่ได้รับมาจนถึงเป็นปัจจุบัน เช่น

พ.ศ. 2543 รางวัลเกียรติคุณเซอร์เวียม (Serviam Award) สำหรับนักเรียนเก่าโรงเรียนมาแตร์เดอีวิทยาลัย ในโอกาสครบรอบ 72 ปีของโรงเรียน
พ.ศ. 2547 ผู้สูงอายุตัวอย่าง จากสมาคมคลังปัญญาอาวุโสแห่งประเทศไทย
พ.ศ. 2549 รางวัลสตรีดีเด่นในพระพุทธศาสนา จากองค์กรสหประชาชาติ เนื่องในวันสตรีสากล
พ.ศ. 2553 Angela Award จากชมรมศิษย์อุร์สุลินแห่งประเทศไทย
พ.ศ. 2553 Fulbright Thailand’s Hall of Fame Award กลุ่ม All-Time Fame จากสมาคมฟูลไบร์ทไทย และมูลนิธิการศึกษาไทยอเมริกัน (ฟูลไบร์ท)
พ.ศ. 2554 รางวัลมหิดลทยากร จากสมาคมศิษย์เก่ามหาวิทยาลัยมหิดลในพระบรมราชูปถัมภ์
พ.ศ. 2559 รางวัลพระองค์วรรณฯ (พลตรีพระเจ้าวรวงศ์เธอ พระองค์เจ้าวรรณไวทยากร กรมหมื่นนราธิปพงศ์ประพันธ์) จากสมาคมนักเขียนแห่งประเทศไทย
พ.ศ. 2561 รางวัล “แพทย์ต้นแบบ” จากแพทยสภา เนื่องในโอกาสแพทย์สภาครบรอบ 50 ปี

        รางวัลแต่ละรางวัล ๆ ตอนได้รับเรารู้สึกภูมิใจมาก ยิ่งพอเรามาปฏิบัติแล้ว ท่านอาจารย์สอนจนกระทั่งเรามีมติว่า อะไรที่เกิดขึ้นกับเราดีที่สุดกับเราทั้งนั้น เพราะฉะนั้น แต่ละรางวัลที่เราได้รับจึงรู้สึกภูมิใจ อย่างคราวหนึ่งมีคนถามประมาณว่า อะไรสำคัญที่สุดสำหรับเรา เราก็บอกว่า “...แต่ละขณะนี่ที่อยู่ต่อหน้าเราสำคัญที่สุด สำหรับเรา ทั้งนั้นเลย...” เพราะมันเป็นปัจจุบันใช่ไหม เราก็ต้องทำให้ดี สมมติเราอยู่กันตรงนี้ แล้วเราไปคิดถึงคนโน้น ก็ไม่ดี เพราะสำคัญน้อยก็ทำให้เค้าไม่ได้ก็ต้องทำตรงนี้ แต่แทนที่จะเอาใจมาจดจ่อตรงนี้ไปนึกถึงตรงโน้น ตรงนี้ก็กระพร่องกระแพร่ง เราจึงบอกว่า “...อะไรที่อยู่ตรงหน้าเรานี่สำคัญสำหรับเราทั้งนั้นเลย....” และถ้าถามว่าภูมิใจกับรางวัลไหน สงสัยทุกรางวัล เพราะเราจะภูมิใจกับทุกรางวัลที่เราได้รับ