บทส่งท้าย

       ผมฝากไว้เป็นข้อคิด และให้กำลังใจทุกคนครับ ผมมองว่าในช่วงชีวิตคนเรา จะเจอทั้งเรื่องดีและเรื่องร้าย ในตอนที่เราเจอเรื่องร้าย ๆ ในชีวิต ผมไม่อยากให้ท้อแท้ เราต้องตั้งสติแล้วค่อย ๆ แก้ไข แล้วสักวันหนึ่งเราจะพบทางออก ผมมองว่าในเรื่องร้าย ๆ มักจะมีเรื่องดี ๆ ซ่อนอยู่ เป็นเรื่องดี ๆ ที่รอให้เราค้นหามันให้เจอในสักวันหนึ่ง เหมือนกับตัวอย่างชีวิตของผม ตอนที่ผมรู้ว่าเป็นโรคประจำตัว ผมต้องห่างหายไปจากกีฬาฟุตบอลที่ผมรัก ซึ่งฟุตบอลสำหรับผมในตอนนั้นมันเป็นมากกว่ากีฬา ว่าที่จริงแล้วมันเป็นชีวิตของผมเลยครับ ตอนสมัยมัธยม ช่วงเย็นหลังเลิกเรียนผมก็ไปเตะฟุตบอลทุกวัน ผมมีแต่เพื่อนที่เป็นคนที่เล่นฟุตบอลด้วยกัน แต่อยู่มาวันหนึ่งผมต้องเลิกเล่นฟุตบอล สังคมเพื่อนของผมตรงนั้นหายไปเลย เรื่องร้าย ๆ ในชีวิตของผมตอนนั้น ผมไม่รู้เลยว่ามันจะมีเรื่องที่ดี ๆ อะไรซ่อนไว้ ผมก็เสียใจไปตามเรื่องตามราว สักพักผมก็ตั้งสติ เริ่มต้นดูแลรักษาตัวเอง จนกระทั่งผ่านช่วงเวลาร้าย ๆ มาได้ หากมองย้อนกลับถึงเรื่องอาการเจ็บป่วยของผม ถ้าผมไม่ได้เจ็บป่วยในครั้งนั้น ผมอาจจะไม่ได้เป็นนักกีฬาทีมชาติก็ได้ จากวันที่เริ่มเจ็บป่วยนั้น ผมต้องออกวิ่งทุกวันเพียงเพื่อให้หายปวดหลัง และใช้เวลานานกว่า 10 ปี จึงจะเจอข้อดีจากการเจ็บป่วยครั้งนั้น ดังนั้น ผมจึงอยากให้กำลังใจกับทุก ๆ คนที่กำลังประสบปัญหาต่าง ๆ ในชีวิต จงอย่าท้อแท้กับสิ่งที่เกิดขึ้น ค่อย ๆ ตั้งสติกลับมาแล้วก็แก้ปัญหาไปเรื่อย ๆ เพราะเรื่องบางเรื่องต้องอาศัยเวลา เพื่อให้เราค้นหาข้อดีของมันให้เจอครับ ผมฝากไว้เพียงเท่านี้ครับ

       สุดท้ายนี้ ผมขอกราบขอบพระคุณ คุณพ่อ คุณแม่ พี่ ๆ ทุกคน ที่คอยเลี้ยงดูผมให้เติบโตมาจนมีวันนี้ ขอบคุณภรรยาที่อยู่เคียงข้างกันเสมอ ขอบพระคุณคณาจารย์ทุกท่าน ตั้งแต่ปฐมวัย จนกระทั่งระดับมหาวิทยาลัย คำสอนของท่านนั้นเป็นแนวทางที่มีค่าต่อการดำเนินชีวิต และขอขอบคุณกัลยาณมิตรทุกท่าน ทั้งในวงการแพทย์และวงการวิ่งที่คอยช่วยเหลือกันมาตลอดครับ ทุกท่านที่ผมกล่าวไปข้างต้นนั้นเป็นผู้มีบุญคุณที่ทำให้ผมมีทุกวันนี้ จึงขออนุญาตใช้ช่วงสุดท้ายของการพูดคุยในวันนี้ เพื่อกล่าวขอบคุณทุกท่านที่กล่าวไปข้างต้นอีกครั้งครับ