ชีวิตที่ไม่เคยหยุดศึกษาหาความรู้

        ดิฉันขยันที่จะเรียนรู้อยู่เสมอ เพราะรู้ตัวดีว่าไม่ค่อยจะรู้อะไรเลย ก็จึงไปเป็น Fellow ทาง Occupational Medicine หรือ อาชีวเวชศาสตร์ และ Fellow ของ Sport Medicine หรือ เวชศาสตร์การกีฬา (Diploma Fellowship of Sport Medicine International Federation F.I.M.S) ประมาณช่วง พ.ศ. 2527 (ค.ศ. 1984)

        ต่อมาช่วง พ.ศ. 2523 ได้ไปอบรมที่โรงเรียนการประชาสัมพันธ์ เจ้าหน้าที่รายการวิทยุกระจายเสียงเป็นรุ่นที่ 10 และได้เป็นลูกศิษย์ของ หม่อมราชวงศ์ถนัดศรี สวัสดิวัตน์ เนื่องจากดิฉันรู้ดีว่า ดิฉันเป็นเด็กต่างจังหวัดแล้วก็ไม่ได้มีความรู้รอบตัวอะไรมากนัก ดังนั้นจึงอ่านหนังสือพิมพ์มาก และพยายามที่จะเรียนต่อ เพราะว่าเวลาอ่านคำพิพากษาของศาล ดิฉันจะไม่เข้าใจว่าทำไมตัดสินอย่างนี้ ทำไมตัดสินอย่างนั้น เหตุผลเพราะอะไร ถามใครก็ไม่รู้ จึงไปเรียนเองเลยแล้วกัน ดิฉันจึงเข้าศึกษาต่อที่มหาวิทยาลัยธรรมศาสตร์ ทางด้านนิติศาสตร์ ระหว่าง พ.ศ. 2547 – 2549 รหัสนักศึกษา 47 รุ่นที่ 33 เรียนจบภายใน 3 ปี และได้ไปช่วยราชการเป็นผู้พิพากษาสมทบในศาลทรัพย์สินทางปัญญาและการค้าระหว่างประเทศกลาง อยู่ 5 ปี ในตำแหน่งผู้พิพากษาสมทบด้านคดีลิขสิทธิ์ ด้านคดีสิทธิบัตร และทรัพย์สินทางปัญญา และผ่านการอบรบเป็นผู้ไกล่เกลี่ยในศาลของศาลทรัพย์สินทางปัญญา ทำหน้าที่ผู้ไกล่เกลี่ย และเคยทำหน้าที่เป็นแพทย์ช่วยตรวจในโรงพยาบาลตุลาการเฉลิมพระเกียรติที่ดูแลเฉพาะเยาวชนที่ต้องคดีอาญา ซึ่งก็เป็นประสบการณ์ที่ไม่เหมือนโรงพยาบาลทั่วไป เพราะว่าเด็ก ๆ เหล่านี้ มีบุคลิก และสภาพจิตใจไม่เหมือนคนปกติที่เราอาจจะตกใจเมื่อพบเห็น มีอะไรหลายอย่างที่คนภายนอกจะไม่เข้าใจเด็กเหล่านี้ เราต้องใช้ความอดทนอย่างมากในพฤติกรรมของเด็กเหล่านี้

        เมื่อ พ.ศ. 2550 ได้เข้าศึกษาหลักสูตรการเมืองการปกครองในระบอบประชาธิปไตยในผู้บริหารระดับสูง ของสถาบันพระปกเกล้า (รุ่นที่ 9) ได้รับรางวัลชมเชยวิทยานิพนธ์ของรุ่นในหัวข้อ เพลงการเมือง และหลังจากนั้นยังรับราชการ และทำงานอยู่ที่โรงพยาบาลเอกชนหลายแห่ง