ความภาคภูมิใจที่สุดในชีวิต

        การได้รับรางวัลจากสิ่งที่ผมได้ประดิษฐ์คิดค้น หรือ สิ่งที่ผมได้พัฒนาเพื่อวงการแพทย์ไทยสาขาทารกแรกเกิดทุกอย่าง นับเป็นความภูมิใจของชีวิตการทำงานเพื่อสังคมไทย แต่สิ่งที่ผมภูมิใจยิ่งขึ้นไปอีก คือ การได้รับพระราชทานรางวัลจากพระบาทสมเด็จพระเจ้าอยู่หัว รัชกาลที่ ๙

        เมื่อ พ.ศ. 2534 ผมได้รับรางวัลมหาวิทยาลัยมหิดล สาขาสิ่งประดิษฐ์ จากผลงานเครื่องให้ความอบอุ่นโดยการแผ่รังสี โดยได้เข้ารับพระราชทานรางวัลจากพระหัตถ์พระบาทสมเด็จพระเจ้าอยู่หัว รัชกาลที่ ๙ วันที่ผมเข้ารับพระราชทานในครั้งนั้น ผมยังจดจำได้อย่างแม่นยำ ผมนั่งแถวหน้าตรงกับพระองค์ ผมนั่งอยู่ตรงนั้น 2 ชั่วโมง ภาพในวันนั้นยังตราตรึงอยู่ในใจผมจนทุกวันนี้ครับ

        อีกหนึ่งความภาคภูมิใจของผม ทำให้ผมทราบว่าตลอดชีวิตการทำงานที่ผ่านมา นับเป็นประโยชน์ต่อประเทศไทยอย่างมากนั่นก็คือ ผมได้รับเครื่องราชอิสริยาภรณ์ เหรียญดุษฏีมาลา เข็มศิลปวิทยา จากพระบาทสมเด็จพระเจ้าอยู่หัว รัชกาลที่ ๙ ประจำปี 2558 และเข้ารับพระราชทานเมื่อวันที่ 25 กันยายน พ.ศ. 2559 การทำงานของผมมีท่านเป็นต้นแบบ ทุกครั้งที่ผมทำงานแล้วรู้สึกท้อ ผมจะระลึกถึงพระบาทสมเด็จพระเจ้าอยู่หัว รัชกาลที่ ๙ และ สมเด็จพระศรีนครินทราบรมราชชนนี ภาพที่ทั้ง 2 พระองค์ เสด็จพระราชดำเนินเยี่ยมประชาชนในถิ่นทุรกันดาร เพื่อช่วยเหลือประชาชนของพระองค์ให้อยู่ดีกินดี ยังคงติดตาตรึงใจผมเสมอ และสิ่งนี้ทำให้ผมเกิดพลัง เพื่อต่อสู้กับการทำงาน ตอนที่ภาควิชาจะเสนอชื่อผม เพื่อขอเหรียญดุษฏีมาลา เข็มศิลปวิทยา ผมตอบว่า “...ไม่ต้องเสนอชื่อผม ผมได้ช่วยท่านแบบนี้ดีแล้ว...” แต่พอกลับถึงบ้าน ผมมานั่งคิดว่า “...ผมตั้งใจทำงานพัฒนาการแพทย์ไทยสาขาทารกแรกเกิด เพื่อช่วยท่านพัฒนาประเทศ...” แล้วพอพ่อบอกว่า “...ลูกทำอะไรดี บอกให้พ่อรู้หน่อย พ่อจะได้พิจารณาให้รางวัล...” แล้วเราจะปฏิเสธรางวัลท่านได้อย่างไร ในเมื่อเราเทิดทูนท่าน ดังนั้น พอเช้าวันรุ่งขึ้นผมจึงแจ้งที่ภาควิชาว่าผมตกลง ผมต้องใช้เวลาเป็นเดือน ๆ ในการรวบรวมเอกสาร ผลงานต่าง ๆ เพื่อส่งเป็นเอกสารประกอบการพิจารณาครับ นี่คือสิ่งที่ผมภาคภูมิใจ เพราะสิ่งที่ผมได้ทำมาตลอดชีวิตการทำงานเพื่อเจริญตามรอยพระบาทท่าน ท่านทรงทราบและทรงรับรู้แล้ว