ในสมัยรัชกาลที่ 6 มีการตราพระกฎหมายเกี่ยวเสื้อครุยให้เป็นระเบียบมากขึ้น โดยทรงตราพระราชกำหนดเสื้อครุย พ.ศ. 2454 กำหนดการใช้ฉลองพระองค์ครุยสำหรับพระบรมวงศานุวงศ์ และเสื้อครุยสำหรับข้าราชการ โดยอย่างหลังนี้เรียกว่า เสื้อครุยเสนามาตย์ แบ่งออกเป็น 3 ชั้น คือ ชั้นเอก ชั้นโท และชั้นตรี ซึ่งในพระราชกำหนดนั้นมีการระบุรายละเอียด ลำดับชั้น และการใช้งานอย่างละเอียด 

ต่อมาเมื่อ พ.ศ. 2457 ได้มีการประกาศพระราชกำหนดเสื้อครุยเนติบัณฑิต สำหรับเชิดชูเกียรติผู้ที่สอบได้ประกาศนียบัตรเป็นเนติบัณฑิต ใช้สวมเมื่อผู้พิพากษาผู้เป็นเนติบัณฑิตขึ้นบัลลังก์พิจารณาคดี นับเป็นเสื้อครุยวิทยฐานะชุดแรก ซึ่งเสื้อครุยเนติบัณฑิตแบบแรกนั้น เป็นเสื้อครุยอย่างไทย ทำด้วยผ้าโปร่งสีขาวมีสำรดติดขอบรอบต้นแขน ปลายแขนสำรดใช้ต่วนสีขาวทาบแถบทองขนาดกว้าง 1 เซนติเมตร 3 แถบ 5 มิลลิเมตร 4 แถบ โดยเสื้อครุยแบบนี้ได้งดพระราชทานไปหลังจาก พระบาทสมเด็จพระมงกุฏเกล้าเจ้าอยู่หัวสวรรคต และต่อมาเมื่อ พ.ศ. 2479 มีการเปลี่ยนแปลงรูปแบบเป็นเสื้อครุยที่ใช้แพรหรือผ้าหรือเซิ้ดสีดำ เย็บเป็นเสื้อคลุมหลังจีบ ยาวเหนือข้อเท้าพอประมาณ มีแถบพื้นขาวลายทองพาดบ่าซ้าย ซึ่งเป็นเสื้อครุยวิทยฐานะอย่างตะวันตกแบบแรกของประเทศไทย และเป็นต้นแบบของเสื้อครุยวิทยฐานะที่ใช้อย่างตะวันตกของสถาบันต่าง ๆ ในประเทศไทยต่อมา